Kapadokya/Cappadocia

Mijn eerste reis uit Istanbul! Samen met 95 andere exchange studenten ben ik naar Kapadokya geweest voor een weekend. Heel leuk, omdat ik inmiddels de meeste al ken. We zouden om 10u ’s avonds vertrekken en dom genoeg was ik er al om half 10. De turken leven namelijk niet zo stipt, 10u vertrekken betekent dat je er rustig 45 minuten bij op kan tellen. We hebben het hier dan ook vaak over de Turkse tijd, wat betekent dat je rustig aan mag doen.

De busrit alleen was al een heel avontuur. Het leuke is dat iedereen hier zomaar gaat dansen, in een restaurant, in de aula, als je ergens moet wachten en dus ook in het gangpad van de bus. Na een uurtje stond dus de helft van de bus op Turkse muziek te dansen en te knippen met zijn vingers. De volgende dag had ik spierpijn in mijn vingers! Wist niet eens dat dat mogelijk was.. Maar er was ook een andere bus; de party bus. Ik was GELUKKIG per ongeluk in de ‘slaapbus’ terecht gekomen. Na een paar uur het gevoel van een schoolreisje te hebben gehad, hebben we ook nog een paar uur kunnen slapen. In de party bus daarentegen waren mensen gaan drinken, waardoor er na een paar uur chaos mensen ziek werden. Aan het begin van de avond werden we uitgelachen als slaapbus, maar ’s nachts werd er gesmeekt of mensen alsjeblieft wilden ruilen!

De dag erna kwamen we aan in Kapadokya. Een ontzettend mooi en totaal ander landschap dan dat ik ooit gezien heb. Mensen leefden hier vroeger, sommigen tot 1950 (na de tweede wereldoorlog!) in grotten. Ik zal wat foto’s toevoegen, want het is lastig om het uit te leggen. We zijn het hele weekend door een gids begeleid en die heeft ons mooie plekken laten ziet. Uitzichtpunten, maar ook kerken in grotten en een ondergrondse stad. Het leek allemaal een beetje op elkaar, omdat je steeds grotten en grote pilaren gaat bekijken, maar ik had er nog veel langer rond kunnen lopen.

De eerste avond zijn we naar een Turkse avond geweest, wat misschien wel het hoogtepunt van mijn reis was. Hier kregen we traditionele dansen en een trouwceremonie te zien. Steeds na een dans mochten we zelf dansen, leuk! Na de trouwceremonie werden we dansend naar buiten begeleid waar we een soort polonaise rond een kampvuur deden. Er waren ook een aantal Turkse meisjes mee en die hebben ons geleerd hoe je moet buikdansen. Naast spierpijn in mijn vingers, kwam er ook spierpijn in mijn wangen bij van het lachen.

De tweede avond hebben we rustig aan gedaan, want we moesten de dag erna om 4.30 opstaan voor een ballonvaart! Dat wil ik al mijn hele leven en ik had er dus veel zin in! We zijn vroeg op gestaan, naar een mooie plek gebracht en zagen de grote ballonnen opgeblazen worden… Maar uiteindelijk is het allemaal afgeblazen, omdat er te veel wind was. Helaas blijft het dus op mijn lijstje staan. Na de teleurstelling zijn we terug naar Istanbul gereden, waar we onderweg nog wat dingen hebben bekeken. Het was leuk om te merken dat het aankomen op de campus echt als thuiskomen voelde.